Suriye’yi adım adım işgale başlayan İsrail’in lideri Netanyahu’nun komutanlarla birlikte Suriye toprağı Pir Dağı’nın doruğunda poz vermesi manalı bir ileti taşıyor.
Şeyh Dağı’na (Cebel eş-Şeyh) Yahudiler Hermon Dağı diyor. İbranice “kutsal dağ” manasına geliyor.
Bu dağ, 2.814 metre zirvesiyle bölgenin en yüksek noktalarından biri.
Stratejik ve coğrafik değeri dışında Museviler için tarihi, dini ve kültürel açıdan çok çok önemli bir dağ.
Yahudilerin kutsal kitabı Eski Ahit’te(Tevrat, Tanah) yasaklanan Enoch’un kitabında bu dağ gökyüzünden düşen gözcü meleklerin dünyaya inip beşerlerle karıştığı yer olarak geçer.
Kitaba nazaran “Gözcüler” ismi verilen bir küme melek, insan bayanlarla birleşerek devler (Nephilim) doğurur. Bu olay Tanrı’nın gazabını çeker ve tufan öncesi dönemin ahlaki çöküşüne katkıda bulunur.
Yeni Ahit’e (İncil) nazaran ise Şeyh Dağı, İsa’nın değişim (transfigürasyon) mucizesinin gerçekleştiği yer. Matta 17:1-8’de, İsa burada üç havarisiyle birlikte ilahi bir biçimde ışıldar ve Tanrı’nın sesi duyulur. Bu olay, İsa’nın Mesih olarak tanınmasının sembolü olarak görülür.
Yahudi inancına nazaran İlah, İbrahim peygamber ve soydaşlarına Filistin, Suriye, Lübnan, Irak, İran ve Mısır’ın birtakım bölgelerini içine alan toprakları vadetti.
İsrail’in “vaad edilmiş toprakları geri alma” siyasetinde Şeyh Dağı bir başlangıç noktası. Netanyahu bu dağın tepesine çıkarak dünyaya işgalin süreceğinin bildirisini veriyor. Bu bildirisi alıp İran’dan sonra gayenin Türkiye olacağını düşünmek komplo teorisi olamaz.
Diyebilirsiniz ki, bir devlet din kitaplarında yazılanlarla, efsanelerle siyaset üretir mi?
Unutmayalım ki, Netanyahu, Birleşmiş Milletler kürsüsünden ‘arz-ı mevud’ yani ‘vaat edilmiş topraklar’ haritasını göstermişti.
Ayrıca 2003 yılında ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice’ın “orta doğuda 22 ülkenin sonları değişecek” kelamlarını de hatırlamak gerek.
İsrail devletini yönetenler efsanelere nazaran hareket ediyorsa, onlara Şeyh Dağı ile ilgili bir efsaneyi hatırlatmakta fayda var.
“Güneş, Hermon Dağı’nın doruğuna vurduğunda dağın beyaz örtüsü altın ışıklarla parladı. Bu kutsal tepe, antik vakitlerden bu yana efsanelerin ve sırların yurdu olmuştu. Beşerler ortasında fısıldanan kıssalara nazaran, bu dağ ne yalnızca bir toprak modülü ne de sıradan bir dağdı; burası, gökyüzü ile yeryüzünün birleştiği bir kapıydı.
Dağın en zirvesinde, gözle görünmeyen bir toplantı vardı. Bu toplantının üyeleri, “Gözcüler” olarak bilinen meleklerdi. Gözcüler, insanlık için atanmış rehberlerdi; lakin onlar, insanoğlunun hoşluğuna ve zaaflarına yenilmişlerdi.
Bir gün, önderleri Semeyaza, Hermon’un tepesinde diğer 200 meleği bir ortaya topladı. Gözleri alev üzere parlıyordu, sesi dağın derinliklerinde yankılandı:
“Bizler, göklerin hizmetkarlarıyız. Lakin kalplerimiz artık sadece beşere ilişkin. Onlara bilgelik götüreceğiz, ateşi öğreteceğiz, yıldızların sırlarını fısıldayacağız. Bayanları seveceğiz, onlardan çocuklarımız olacak.
Lakin bu, cennetin maddesine karşı bir isyan. Şayet bu yolda yürürsek, hiçbirimiz geri dönemeyiz.”
Gözcüler başlarını eğdiler. Birbirlerine baktılar ve bir mukavele üzerinde anlaştılar. Bu antlaşma, Hermon’un beyaz taşlarına mühürlendi. Yemin ettikleri anda, gökyüzü karararak şimşekler çaktı. Meleklerin kanatlarından dökülen ışık, insan bayanlarının yüreğinde parladı. Bu birleşmeden, “Nephilim” ismi verilen devler doğdu; güçlü, korkutucu ve .
Ama bu kıssa, sırf bir aşk kıssası değildi. Nephilimler dünyaya hükmetmeye başladığında, insanlar dehşet ve kaosa sürüklendi. Meleklerin bilgisiyle ateşlenen uygarlık, kendi sonunu hazırlıyordu. Hermon Dağı, bu kadim günahın şahidi oldu.
Bir gün, cennetten bir ses yankılandı: “Gözcülerin ihaneti, dünya için bir lanettir. Hermon, bu lanetin mührü olarak ebediyen mühürlenecek. Gözcüler, cennetten sürgün edilecek, zincirlerle bağlanacak ve yargı günü bekleyecek.”
Böylece, Hermon Dağı’nın tepesinde yankılanan müzikler kesildi. Gözcüler, karanlık uçurumlara çekilirken insanoğlu yalnız kaldı. Ama antlaşmanın mühürlendiği taş, hâlâ oradaydı. Rüzgar, o taşın üzerinde yankılanan eski yeminleri taşır ve dağın ziyaretçilerine fısıldar:
“Hermon, sadece bir dağ değildir. O, gökyüzünün dokunduğu ve yeryüzünün konuştuğu yerdir.”
Bugün bile Hermon’un eteklerinde dolaşan çobanlar, geceleri dağın doruğundan gelen garip ışıklar gördüklerini söyler. Kimileri, Gözcülerin zincirlerinden kurtulup geri döndüğüne inanır. Bazıları ise o taşın, insanın ve meleklerin sırlarını hâlâ koruduğunu tez eder.
Ama kimse tam olarak bilmez; Hermon, tüm sırlarını karların altına saklamış, kadim bir sessizlikle beklemektedir.”
