Diyarbakır’ın Çınar İlçesi’nin Başalan Köyünde 4 yıl evvel 8 yaşındaki Muhammet Veli Dümez kaybolduktan sonra cesedi azap edilmiş, birtakım taşla ezilmiş, bedeni paramparça edilmiş halde yıkık harabe bir konutta bulundu. Olaydan iki gün sonra dayısı Veysi T. ile Halası Hüsnügül T. gözaltına alındı.
İkili sorgulanıp kanıt yetersizliğinden özgür bırakıldı. Cinayetten 3 ay sonra bu sefer 16 yaşındaki Serdar O. ile dayı ve hala tekrar gözaltına alınıp bu sefer tutuklandı.
3’ü hakkında Diyarbakır Ağır Ceza Mahkemesi’nde, “Eziyet çektirerek çocuğu taammüden öldürmek” kabahatinden ağırlaştırılmış müebbet mahpus istemiyle dava açıldı. Davanın ikinci duruşmasında 3’ü de tahliye edildi.
KANIN NASIL BULAŞTIĞINI BİLMİYORUM
Çocuğun halası Hüsnügül T. “Evimizin art tarafındaki bahçe kapısını kullanmıyoruz, bahçe kapısının iç tarafında Muhammet’e ilişkin kanın niçin çıktığını bilmiyorum. Olay günü ben çocuğa hiç dokunmadım. Ağabeyim beni arayarak Muhammet’in kaybolduğunu söyledi. Bende görmediğimi söyledim. Akabinde konutumun etrafında olabilecekleri her yeri aradık. Sonra Muhammet’in bulunduğu haberi geldi. Jandarma benim konutuma de geldi. Banyoda kan olduğunu söylediler. Ben mutlaka konutumun banyosunda kan görmedim. Kayınbiraderim Veysi ile ortamızda hiç bir alaka yoktur. Onunla metruk binanın yakınlarında mutlaka buluşup konuşmadık. Konutumun kullanılmayan avlu kapısının iç tarafında yeğenimin kanının nasıl bulaştığını bilmiyorum. Muhammed öz yeğenimdir. Hala onun fotoğrafıyla yaşıyorum. Olayın şokunu atamadım. Ben yeğenlerimi canımdan çok severim. Suçsuzum” dedi.
CEP TELEFONUN IŞIĞIYLA FARK ETTİM KANLAR İÇİNDEYDİ
Öldürülen çocuğun dayısı Veysi T. tabirinde, “Muhammet benim yeğenimdir. Hüsnügül ise hem Muhammet’in halasıdır, hem de ağabeyimin eşidir. Benim cinayetle hiçbir ilgim yoktur. Hüsnügül ile ortamızda hiçbir formda gönül bağı de yoktur. Bunu tez edenler palavra söylüyor, bize iftira atıyor. Yeğenimin kaybolduğunu öğrenince evvel çok önemsemedim. ‘Çocuktur yakınlardadır’ diye düşündüm. 15-20 dakika sonra eniştem arayarak çocuğu bulamadıklarını söyledi. Ben önemli formda endişelendim ve bizde aramaya çıktık. Bir çocuğun gidebileceği yerlere baktım. Köylüler yakınlarda küçük bir çocuğun ağlama sesini duyduğunu söyledi. Ben o sırada metruk binanın çabucak yakınındaydım. Telefonumun ışığıyla metruk meskenin penceresinden içeriye baktığımda yeğenimi yerde gördüm. Yüzünün bir tarafı kanlar içindeydi. Onu yüzünden değil kıyafetlerinden tanıdım. Çabucak çığlık attım. Çok korktum. Bir an önce yeğenimi oradan çıkararak hastaneye yetiştirmek istedim. Olayın şokuyla sağ olup olmadığını denetim etmek aklıma gelmedi. Onu kucaklayarak oradan çıkardım. Kucağımda konuta hakikat giderken yarı yolda eniştemin ağabeyi kucağımdan aldılar. Çabucak otomobile koyarak hastaneye yetiştirdiler. Çabucak jandarmayı arayarak haber verdim. O akşam yengem Hüsnügül’ü gördüğümü hatırlamıyorum. O gün onunla ne yüz yüze ne de telefonla hiç bir halde görüşmedim. Yengemle ortamızda katiyetle gönül alakası yoktur. Kendisi küçüklüğümden beri okula gelip giderken benimle ilgilenirdi. Annem üzeredir. Hem yeğenimi kaybettim hem de iftiraya uğradım, hem de bu türlü bir cürümden cezaevine girdim” dedi.
O MESKENE HİÇ GİTMEDİM ANCAK 3 GÜN UYUYAMADIM
Serdar O. tabirinde, çocuğun cesedinin bulunduğu yıkık meskene hiç girmediğini, olaydan sonra 3 gün uyuyamadığını, niçin uyuyamadığını dahi bilmediğini, çocuğu öldürmediğini tez etti.
Veysi ve Hüsnügül ortasında duygusal bir bağ olduğuna ait köyde duyumlar aldıklarını belirterek, “Olaydan sonra da tüm köy bu hususu konuşuyordu. Veysi’nin daha evvel İstanbul’da yaşayan Eşref T.’nin eşiyle de duygusal bir bağ yaşadığı biliniyordu. Kendisi bu nedenle köyümüze gönderilmişti. Köye gelince de Hüsnügül ile gönül bağı olmuş. Bunu etraftan duyuyorduk” dedi.